Il pluie..

Daar zit ik dan. Voldaan en moe onder een warm dekentje op de bank in een appartement midden in Parijs. Natte sokken en broek op de verwarming, kopje thee naast me op tafel. Vannacht zijn we met de auto in Parijs aangekomen, langs de grote bezienswaardigheden naar ons weekend adres gereden. (Met dank aan mijn kinderen die de zorg voor mijn hondje even op zich nemen).
Ondanks de regelmatige diepe ondergronds trillingen van de metro en vreemde achtergrond geluiden, heb ik dan ook heerlijk geslapen.

In een enkel weekend, is alles zien onmogelijk, maar Parijs voelen en ervaren moet lukken!
'Plan de campagne' is om vanavond uit te gaan naar een theater-, ballet-, muziek- of musicalvoorstelling. Omdat Gerard en ik misschien wel de enige Nederlanders zijn zonder creditcard, gaan we na het Parijs ontbijt dat hier toch écht lekkerder is, op pad om kaartjes voor een Franse musical met Engelse 'surtitle' te kopen. Na de tientallen stoplichten en zebrapaden (nooit meer klagen in Nederland) tussen de drukke auto's, brommers en vervaarlijke electrische stepjes met achterlicht op hak hoogte, komen we al snel aan bij de metro. Voor mij de eerste keer. Het blijkt niet zomaar een rechte buis onder de grond te zijn, maar een heel netwerk van gangen, buizen, wachtruimtes en zelfs gezellige winkelcentra.

Op de veelal nette muren en halfronde plafonds overal kleine witte rechthoekige tegeltjes afgewisseld met groen, geel of rode randen.
Onderaan de muren een goot als overgang naar de vlakke vloertegels en trappen met antislip strips.
De vergelijking met Amsterdam is snel gemaakt. De doordringende pisgeur, af en toe aangevuld met zure halfverteerde etensresten, maken het compleet. Ook hier een zwerver die ligt te slapen. Iedereen en ik ook, loopt er net als in Amsterdam met een boogje omheen.
Als ik later deze avond iemand opgerold in een slaapzak zal zien liggen in een portiek, zoveel mogelijk de regen die de hele dag al onafgebroken valt te ontwijken, moet ik stilletjes een klein beetje huilen. Deze middag en ook later vanavond realiseer ik me dat het blijkbaar onontkoombaar is. Net als bijna de rest van de wereld weet ik dat ik dit niet kan veranderen en besluit, met enige gepaste schaamte, dat ik me hier niet op ga richten en me hiervoor af moet sluiten dit weekend en ik loop door.

Wie zei ook al weer dat Parijs in de regen op zijn mooist is? Ik kan me er iets bij voorstellen als ik om me heen kijk. De gebouwen zijn van een geel grijze mergel of zandsteenachtige kleur. De kleur maakt dat alles in de regen iets meer glanst en minder grauw lijkt. De oververtegenwoordigde reclame weerkaatst in de diepe plassen tussen de plaveien met een prachtig palet aan kleuren. Op de trottoirs, naast de kiosken, grote authentiek Parijse reclamezuilen, vier of vijf meter hoog met een gezellig groen ijzeren dakje erop. Kunstwerken en kerstverlichting, die nog niet aan is, vullen het geheel aan. Het zijn vooral de Parijzenaars en toeristen die maken dat Parijs een kakofonie in kleur, geluid maar vooral in sfeer is. Ik houd nu al van de stad!

Na een eenvoudig maar gezellig bezoek aan een Italiaans restaurantje, uiteraard door een Fransman gerund, gaan we opnieuw de metro in op weg naar het prachtige oude Mogador-Paris theater voor de musical Ghost.
De eerste metro-rit, we wisselen nog een keer, is niet zo druk. We worden gewogen en krijgen zowaar een vriendelijk knikje. Onze vriendelijke toegangelijke voorspelbaarheid doet zijn werk.
In de volgende metro zijn geen zitplaatsen voor ons, net als voor de vele anderen niet.
Dapper staan we tussen de andere sardientjes rechtop, knieën iets gebogen, balancerend in de blikken metro. Stoer en zonder hulp overeind. Iedereen staat in iedereens persoonlijke ruimte. De een kijkt omhoog, de ander op zijn telefoon, weer iemand in de verte en zelfs iemand met zijn ogen dicht. In een scherpe bocht verliezen we massaal balans en pakken we allemaal de paal vast. Zonder overleg, in een snelle reflex, schieten wel tien handen boven en onder elkaar. Niemand die de onuitgesproken regels van het niet hebben van persoonlijk contact doorbreekt en zonder incidenten gaat even later het blikje weer open en stromen de sardientjes met de saus mee naar buiten.

We genieten intens van de prachtig uitgevoerde musical en ons heerlijke avondje uit. Het voelt als een enorm voorrecht om in het donker, dit keer zonder regen, dwars door Parijs op weg naar de typerende hoge authentieke deuren van het appartement te mogen slenteren en het echte Parijs te mogen voelen.

Twitter Facebook LinkedIn Volgen