Gele hesjes...
Na een ietwat onrustige nacht (ik was vergeten dat cola light me zo lang laat stuiteren) genieten we eerst en opnieuw van een heerlijk Frans ontbijt.
Als kind vond ik Napoleon ontzettend boeiend en had zelfs een misplaatste kinderlijke en naïeve trots omdat zijn tweede vrouw mijn naamgenoot was en ik verder niemand kende die mijn naam ook droeg.
Het kleine mannetje stelt me deze ochtend in het 'Hotel des Invalides' opnieuw niet teleur.
Prachtig en humoristisch om de verering in zijn graftombe vol pacht en praal te zien met zijn lichaam in een immens grote wieg. Tja, zeg nou eerlijk, zo ziet het er toch uit?.
Het geheel is indrukwekkend. Rondom bewaking in de vorm van engelen. Daarachter grote plateaus, voor als we vergeten wat hij allemaal gedaan heeft en waar Frankrijk nu nog de vruchten van plukt.
De pacht en praal laat bijna vergeten dat het ook een man van oorlog was. Het oorlogsmuseum in de rest van het gebouw laat daar geen misverstand over bestaan. We lopen tussen
tientallen, nee honderden oorlogs attributen. Uitgestalde harnassen, waar weinig voor nodig is om daar mensen van vlees en bloed in voor te stellen, maken me even stil.
In de lucht voel ik de dood en het verderf. De vergelijking met Auswitsch is snel gemaakt. Ook daar voelde ik de dood. Ondanks dat het immens grote onrecht door onderdrukking en vernedering hier niet is en daarmee de vergelijking niet eerlijk zou zijn, voel ik het gebrek aan keus van de geofferden. Er zijn zelfs harnassen voor kinderen, voor paarden en zelfs voor een hondje...
Tijd om verder te gaan.
Midden op een drukke weg naar het Louvre, plaatst een jongen op de middenstreep een zwarte rugzak achter een camera die gereed is om een foto te knippen. Hij stelt hem in en rent naar zijn fiets om op tijd klaar te staan met zijn fietsmaatje. Zo ogenschijnlijk ondoordacht dat het bijna een zelfmoordactie lijkt. Totdat we even verder zien dat de weg is afgezet met allemaal witte politiebusjes.
Vervelend, ook voor ons, want we mogen er niet door. We halen onze schouders op, lopen langs de Seine (wat een straf:-)) en genieten van de vriendelijke bedrijvigheid.
De pont Alexandre III, maakt indruk op me. Maar de grote gouden leeuwen kunnen niet op tegen de duizenden slotjes op een andere, veel eenvoudigere brug, die de wereld laat weten dat liefde, hun liefde, altijd overeind blijft en altijd belangrijker zal zijn dan haat en oorlog.
Met hooggespannen verwachtingen, met name vanwege de piramide, sta ik dan voor het Louvre in de lange rij voor beveiligingscontrole. Deze keer geen minachtende blik vanwege mijn zichtbare onschuldigheid die de moeite niet waard is om echt te controleren.
Inderdaad is de piramide bijzonder. Het benaderd zelfs bijna mijn fantasie. Het Louvre is een ander verhaal. Wat een prachtig gebouw met ontzettend veel prachtige kunst, waaronder de salons en eetzaal van Napoleon.( ja is ie weer).
Meubels in barok (denk ik) en elke centimeter van die ruimtes, vloeren, muren, en vooral de fantastisch beschilderde plafonds.
Liefst zou ik op de grond gaan liggen en de plafonds bestuderen. Ik denk alleen dat deze 'dichterlijke' vrijheid hier niet op prijs wordt gesteld.
Een halve dag dwalen en verdwalen we heerlijk door het Louvre. Beelden, sculpturen en oudheden. Schilderijen waar mijn hart een beetje sneller van gaat kloppen en wat extra bij de Nederlandse schilders! Het vormt een onverwacht patriottisme dat het prachtige Parijs me dan toch brengt.
Genoeg cultuur voor vandaag en weer terug naar de balans. Tijd voor een drankje in een gezellig kroegje!
Tussen de gemoedelijke drukte, lopen steeds meer mensen, doelgericht langs ons gezellige cafeetje met tachtiger jaren muziek. Het tempo van die mensen lijkt wat hoger dan bij de anderen en mijn ogen worden als vanzelf naar ze toe getrokken. Omdat mijn onderbewustzijn al weet dat het zo is, zoek ik naar bewijs van gele hesjes. Hesjes vind ik niet, wel zwarte helmen, ski brillen en mondkapjes. Het is een steeds groter wordende groep mensen die met diezelfde vastberaden tred loopt. Ik kan zien dat ze iets scanderen, maar kan het niet goed horen. Er zijn geen anderen mensen meer op straat. De sfeer is grimmig en ik bedenk me dat je daar niet tussen wil lopen. Dit is geen vreedzame demonstratie, hier wordt de confrontatie actief opgezocht. Sirenes in de verte, zwaailampen steeds dichterbij. Dan draait de groep plotseling om en rennen de zwarte helmen de tegengestelde richting in.
De mensen naast ons tafeltje die zojuist hebben afgerekend, blijven zitten. De man achter de bar rent met een collega naar buiten het terras op en samen sluiten ze de half geopende ramen.
In de verte hoor ik een geluid dat klinkt als een soort kanonschot. Dat is het vast niet en misschien heeft het niets met dit alles te maken, maar misschien ook wel. Ook de gebrilde en gehelmde demonstranten hebben het gehoord. De groep verspreid zich vloeiend in de vier richtingen van het kruispunt waaraan ons cafeetje ligt. Er wordt snel een soort van barricade opgezet en ook weer afgebroken. Dan wordt het weer wat rustiger.
Een groep gewapende politiemannen marcheert nog door de straat. De straten worden weer leeg. Het ergste lijkt daarmee voorbij, in elk geval op deze locatie.
Al snel is de lucht een stuk minder dik en zie ik weer gewone winkelende mensen lopen.
Het is voorbij en daarmee voor ons ook tijd om naar buiten te gaan, op zoek naar het leuke restaurantje wat we hebben gevonden.
Eenmaal buiten blijkt onze vergissing al snel. De rellen zijn niet over. Zowel de gele hesjes die vandaag zwarte helmen en zwarte kleren dragen, als de zwart geklede, zwaar bewapende politiemannen in formatie lopen door de straten.
Handhaven en uitdagen, provoceren en marcheren. Ik weet niet meer wat goed en kwaad is. Legitimeren de standpunten en omstandigheden van de hesjes de demonstratie op diens eerste verjaardag nog steeds of is de handhaving een statement van machtsvertoon? Zeker is dat ik het niet leuk vind. Waar ik eerst nog wat nieuwsgierig was om actueel nieuws live te zien, is het nu zo aanwezig dat het al het plezier uit zijn omgeving en dus ook de mijne heeft opgezogen.
We besluiten om na het eten met de metro naar ons appartement te gaan. De avondwandeling rondom de Eiffeltoren is vandaag misschien niet het beste plan met al die onrust.
In de metro blijkt het druk. Bij het instappen gaat het al meteen mis. De mensen voor ons raken in conflict en trekken de deuren open en weer dicht. Ze weigeren mensen, anderen eisen hun plekje weer op. Wij doen een stapje achteruit en stappen in de volgende metro.
Hier is het beter, maar ook onrustig. Na het vertrek wordt omgeroepen dat de komende zes haltes, vanwege de rellen, gesloten zijn. Dat is even slikken. Dus toch niet op tijd 'thuis' vanavond.
Vijf haltes te ver besluiten we dat een wandeling van een uur, alsnog langs de Eiffeltoren, beter is dan de onrust in de overvolle metro de andere kant weer op.
De straten hier zijn rustig en de temperatuur is heerlijk. De mooie Parijse aflopende straten, met de typerende ijzeren balkonnetjes op vier of vijf verdiepingen stralen rust uit. Hun stabiele rotsvaste aanwezigheid, brengt de herinnering van vóór de provocerende gele hesjes weer terug en daarmee de heerlijke Parijse 'joi de vivre' die weer in mijn lichaam kruipt.
