Jack Sparrow of levgroep
Daar sta ik dan....
In mijn linkerhand een helm met kevlar gecoate omkleding met daaraan een ovale beschermende kap van zwart stalen gaas. Best beetje stoer nog. Het witte pakje met string, de body, dat voor mij meer op een groot rompertje gemaakt van kevlar lijkt alleen dan zonder konijntjes erop, is duidelijk een stuk minder stoer. Maar, al met al, het is toch echt wel indrukwekkend. Zeker in aanvalspositie, met rechtop in mijn rechterhand een echt musketiers sabel.
Nou ja, aanvalspositie nog wel, aanval is misschien een groot woord. Na even oefenen van een mooie bijna professioneel uitziende ritmische pas naar voren, soms zelfs met een sprongetje en een stevige zelf-aanmoedigende of overtuigende yel, begint het er wat op te lijken.
Bijzonder hoe ik daar dan weer ben beland zou je denken. Het is een organisatie middag van levgroep. Zoals elk jaar rond deze tijd, is er een informatieve personeelsmiddag, opgeluisterd met workshops in allerlei soorten en maten gegeven door collega's, vaak vanuit een hobby ontstaan. Uiterst serieus als bijvoorbeeld een introductie in gebarentaal tot dit spectaculair en ontladend schermen door Esther (thanks!). Tijdens het informatieve deel vertelt het MT hoe de organisatie ervoor staat en vergroot daarmee onze organisatiekennis door nieuwe en oude projecten, werkwijzen en activeiten kort te laten toelichten door betrokken collega's.
Bijna professioneel....mmm, een personeelsmiddag met uren die doorbetaald worden....
Je kunt het hoog en laag draaien, maar toen ik aan het schermen was, werd ik gewoon betaald.
Dus....
Een pas naar voren en pats, links tegen het sabel van mijn collega en maatje die niet kon wachten om eindelijk ook eens een fysiek potje met mij te vechten. Meteen daarna een tik op mijn hoofd. Dan rechts en weer de gebruikelijke tik... Nee, niet gebruikelijk in het echt, maar bij het schermen. (Haha hij zou niet durven) Nu gepaard met mijn yel en een sprongetje naar voren. Bijna raak, nog even oefenen.
Gekletter van sabels. Overtuigende strijdkreten in de verder muisstille ruimte. Een dikke lucht vol energie waar enthousiasme zich vermengd met zweet dat in een andere tijd ongetwijfeld angstzweet moet zijn geweest. In gedachte dansen we ritmisch over het dek, terwijl het schip op volle kracht vooruit, met een wapperend grootzeil aan de metershoge mast door het water klieft.
Wat bijzonder om in de schoenen van captain Sparrow of D' Artagnan te staan en een professioneel (heb ik net uitgelegd, toch?) gevecht te voeren vol stijl en overtuiging. Nou ja, bijna dan.
Wat jammer dat de tijd zo snel voorbij ging en we slechts enkele duo gevechten en één groepsgevecht konden houden.
De realiteit roept. Het is weer tijd om up to date, ontladen en opgeladen terug te gaan naar de echte wereld.
